De mens is een wonder

M I L Y is de naam. Met één L en een Y. Mily vindt dit belangrijk. Ze kwam op de wereld in 1914. Ooit reisde ze met de paardentram, nu met de metro, vertelt ze.
Ik blik soms terug in de tijd, naar de Olivetti typmachine, een bondgenoot in thesistijden. Dan gaat de blik naar de printer waar ik dagelijks letters en beelden uit pers. Mijn strijd met de tijd ?
Twee maal per week stapt Mily de tijd tegemoet en volgt een cursus internet en Photoshop.
Ze imponeert met haar kwieke gestalte, haar voortdurende glimlach en haar mapje met kunstwerken op linnen en in Photoshop. Marokkaanse moeders overstelpen haar met vragen: Wat is je vitaminerecept en het merk van je gelaatscreme?
Ze schittert in haar antwoord: positief engagement houdt je jong.
Tijdens de persconferentie, met een micro in de hand, stel ik haar de noodzakelijke vragen: Wat bracht je bij KurgehemNet en wat heb je er gevonden ?
Haar ogen glinsteren ondeugend onder een spierwitte krullenbos: “Vriendelijke mensen, van allerlei origines, ze praten Nederlands en Frans. Ze leggen me internet en photoshop uit, opnieuw en opnieuw. Want Photoshop was ik na de vakantie terug vergeten. Ik ben niet zo jong meer. Op mijn leeftijd (93), grinnikt ze, vergeet je al wel iets”.
Wanneer ik mijn vraag in het Nederlands stel, verbaast ze me nog meer.
“ Mijn Nederlands is vandaag niet zo goed, want ik heb griep. Maar ik ga wekelijks naar de conversatieles”.
Ze is duidelijk blij als ze haar erelidkaart krijgt. Samen met een Portugese tweeling van elf jaar oud.Zij komen dagelijks chatten met de vriendinnen ut Nederland. En ze maken het huiswerk bij KureghemNet, want de computer thuis laat het soms afweten.
Een zuiver Hollandse tongval, hoor ik tijdens het interview. Maar als mannen van de wereld nemen ze Mily onder de arm en geven ze een superfotoshoot voor de aanwezige fotografen. Ze willen in de krant, dat is duidelijk.
De aanwezige senioren zijn blij. De aanwezige tieners hebben last van hormonen en hebben sowieso geen zitvlees. Maar tijdens de receptie met hallal broodjes en wijn- niet voor de tieners- worden de hormonenproblemen ingeruild voor een volle maag. Ze worden hier rustig van.
José, Adao en Mily fotoshooten duchtig verder. Samen, met of zonder computer. Met mij zonder mij. Ik sta journalisten te woord, praat met de aanwezigen.
Iedereen lijkt tevreden. Ook onze drie ereleden van vandaag. Omdat ze symbool staan voor een wijk die beweegt, die leert en die vooruit wil.
Maar vooral om overheden over de streep te trekken om de nodige subsidies te geven.

Een verslag van de persconferentie van Maks vzw

Op tijd en toch te laat ?

Het is grijs, grauw en de wolken hangen te dicht bij de huizen. Om 8 u 45 stapt ze de G Moreaustraat in. Met een te zware boekentas. Twintig stappen. Kleine stappen, want de rok is iets te smal. Tien stappen. C. vraagt rokend of ze de sleutel van Kurasaw heeft.
C. poetst op de G Moreaustraat 36 en verliest massa's gewicht. Ze schuilt in de gang van de buurtgarage voor het dreigende water dat uit de lucht valt. Twee ongedurige stappen. Ze kan C. niet helpen, want ze liet de sleutel van haar vroegere bureau gewoon thuis. De boekentas is al zwaar genoeg. Twee stappen. Waarom geven ze haar de sleutel niet, denkt ze met een frons. Maar zij bepaalt bij Maks wie sleuteldragers zijn en wie niet. Misschien moet deze regel herzien worden.

Tien stappen. De Marokkaanse slager trekt de rolluiken op en veegt de stoep, ook als het regent. Een mooie man, in zijn witte kiel. De dagelijkse groet. Zonder praatje: het is geen weer en ze is laat Twintig stappen. De groenteman, met een zekere klasse, rijzig en voornaam, stalt zijn zomers fruit op de stoep uit. De kleuren steken schril af tegen de mistroostigheid van de stad.
Vijftig stappen. De paarse stadswacht staat te zwaaien en leidt haar over het zebrapad. Tien stappen. Bihter, een Turkse vrouw met hoofddoek wacht in haar deurportaal. Goed of slecht nieuws ?
Vijftien stappen. Bihter, een vrouwtje met kindertrekken en vier kinderen die haar boven het hoofd groeien. Bihter's schoonzus zoekt werk. De chronometer tikt. Met een glimlach geeft ze de nodige informatie Voor Bihter tikt de klok anders.Tien stappen. Ze is er bijna.

Soumaya zoekt een andere school voor de kinderen. Ze wil graag een lijst van scholen buiten Kuregem. Soumaya wil dat haar kinderen nieuwe kansen krijgen. Vijftien stappen. Moeders staan aan de schoolpoort te kakelen. Ze neemt de laatste hindernis, groet en stapt gemaakt gehaast voorbij. Tien stappen. De eindstreep is bereikt. Opgelucht stapt ze haar werkplek binnen, op nummer 110 van de Moreaustraat. 9u15. Een kwartier te laat ?
Of begon de klok te lopen vanaf de eerste stap ?

met dank aan ERik Vanhee, Creatief schrijven en het Brussels Sociaal Cutuureel netwerk